🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Koniczyna aleksandryjska jest doskonałą rośliną na zielony nawóz, wzbogacającą glebę w azot dzięki symbiozie z bakteriami brodawkowymi. Można ją wykorzystać jako paszę dla zwierząt gospodarskich, szczególnie dla bydła i owiec. Jej kwiaty są atrakcyjne dla pszczół i innych zapylaczy. Może być również używana jako roślina okrywowa, zapobiegająca erozji gleby i chwastom. Młode liście i pędy można spożywać w niewielkich ilościach, dodając do sałatek lub gotując jak szpinak, choć nie jest to powszechna praktyka.
Opis Permapeople
Koniczyna aleksandryjska, znana również jako Trifolium alexandrinum, jest rośliną kwitnącą, pochodzącą z północnej Afryki i Bliskiego Wschodu. Należy do rodziny bobowatych (Fabaceae) i charakteryzuje się drobnymi, różowymi lub białymi kwiatami oraz potrójnie złożonymi liśćmi. Roślina zazwyczaj osiąga wysokość 30-45 cm i cechuje się płożącym, niskim pokrojem. Jest to szybko rosnąca roślina, stosunkowo łatwa w uprawie, preferująca gleby przepuszczalne, żyzne i stanowiska pełne słońca.Koniczynę aleksandryjską można odróżnić od innych gatunków koniczyny ze względu na jej mniejsze rozmiary i charakterystyczne kwiaty. Nie jest szczególnie mrozoodporna i w chłodniejszych klimatach może wymagać ochrony przed przymrozkami.Koniczyna aleksandryjska jest jadalna, a liście i kwiaty można spożywać na surowo w sałatkach lub gotować jako warzywo. Roślina jest również bogata w białko i może być wykorzystywana jako pasza dla zwierząt. Nie jest powszechnie stosowana w celach leczniczych, jednak niektóre źródła sugerują, że może mieć potencjał jako środek ziołowy w leczeniu pewnych schorzeń.Koniczyna aleksandryjska jest ceniona przez ogrodników i rolników za zdolność do wiązania azotu w glebie, co czyni ją doskonałym wyborem do poprawy żyzności gleby. Często wykorzystywana jest również jako roślina okrywowa lub roślina towarzysząca w ogrodach warzywnych. Dodatkowo, jej niski pokrój sprawia, że jest przydatna do kontroli erozji na zboczach i brzegach. Nie jest szczególnie atrakcyjna dla dzikiej fauny, ale może stanowić źródło pokarmu dla niektórych gatunków owadów.
Opis botaniczny
Koniczyna aleksandryjska (Trifolium alexandrinum) to roślina jednoroczna lub dwuletnia z rodziny bobowatych (Fabaceae). Osiąga wysokość od 30 do 90 cm. Charakteryzuje się łodygą wzniesioną, rozgałęzioną, pokrytą drobnymi włoskami. Liście są potrójnie złożone, z eliptycznymi listkami o ząbkowanych brzegach. Kwiaty zebrane są w gęste, kuliste kwiatostany o barwie od białej do różowej. Kwitnie od maja do września. Owocem jest pojedynczy strąk zawierający 2-3 nasiona. Pochodzi z regionu śródziemnomorskiego.
Uprawa współrzędna
Koniczyna aleksandryjska dobrze rośnie w towarzystwie roślin kapustnych (kapusta, brokuły, kalafior), zbóż (pszenica, jęczmień) i buraków. Poprawia strukturę gleby i dostarcza im azotu. Nie należy sadzić jej w pobliżu cebuli i czosnku, ponieważ mogą one hamować jej wzrost. Dobrze współgra z roślinami z rodziny marchewkowatych, takimi jak marchew i pietruszka.
Metody rozmnażania
Koniczyna aleksandryjska rozmnaża się głównie przez nasiona. Nasiona wysiewa się wczesną wiosną lub jesienią. Przed siewem można je zaprawić preparatami zawierającymi bakterie brodawkowate, co poprawia wiązanie azotu. Koniczyna dobrze rośnie na glebach żyznych, przepuszczalnych i o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych.
Historia i tradycje
Koniczyna aleksandryjska była uprawiana już w starożytnym Egipcie, skąd pochodzi jej nazwa 'egipska'. W średniowieczu była popularna w Europie jako pasza dla koni, stąd nazwa 'aleksandryjska' – prawdopodobnie sprowadzona do Europy przez handlarzy z Aleksandrii. Tradycyjnie uważano ją za roślinę przynoszącą szczęście i ochronę. W niektórych kulturach wierzono, że suszone kwiaty koniczyny aleksandryjskiej chronią przed złymi mocami.
Kalendarz użycia
Siew: wrzesień - kwiecień (najlepiej wczesną wiosną). Kwitnienie: maj - wrzesień. Zbiór na zielony nawóz: przed kwitnieniem lub po pierwszym koszeniu. Zbiór na paszę: w fazie kwitnienia. Można wykonać kilka koszeń w ciągu sezonu wegetacyjnego.