🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Mangrowiec indyjski jest niezwykle wartościową rośliną w systemach permakulturowych, szczególnie w strefach przybrzeżnych. Jego korzenie stabilizują brzegi, chroniąc przed erozją. Owoce są jadalne, choć wymagają obróbki. Drewno jest wykorzystywane do budowy i opalu. Liście mogą służyć jako pokarm dla zwierząt hodowlanych. Roślina ta jest również ważnym siedliskiem dla wielu gatunków zwierząt i ptaków, zwiększając bioróżnorodność. Może być wykorzystywana w systemach aquaponiki ze względu na tolerancję na zasolenie.
Opis Permapeople
Sonneratia caseolaris to gatunek drzewa namorzynowego, charakteryzujący się korzeniami pneumatycznymi (odpowietrzającymi) i pachnącymi, białymi kwiatami. Występuje w tropikalnych strefach przybrzeżnych.
Opis botaniczny
Sonneratia caseolaris to gatunek drzewa z rodziny Sonneratiaceae, występujący naturalnie wzdłuż wybrzeży Indii, Bangladeszu, Mjanmy, Tajlandii, Indonezji i Malezji. Jest to drzewo wiecznie zielone, osiągające wysokość do 20 metrów. Charakteryzuje się korzeniami pneumatycznymi (oddechowymi) wyrastającymi z ziemi, które ułatwiają pobieranie tlenu w glebach zalewowych. Liście są skórzaste, eliptyczne, o długości do 20 cm. Kwiaty są białe, duże i pachnące, zebrane w pęczki. Owoce są kuliste lub owalne, z jednym nasionem otoczonym mięsistym miąższem.
Uprawa współrzędna
Mangrowiec indyjski dobrze rośnie w towarzystwie innych gatunków mangrowców, tworząc stabilne i różnorodne ekosystemy. Dobrze współgra z roślinami tolerującymi zasolenie, takimi jak namorzyny i szuwary. Należy unikać sadzenia w pobliżu roślin wrażliwych na zasolenie i zalewanie. Ważne jest również zapewnienie odpowiedniej przestrzeni dla rozwoju korzeni, aby uniknąć konkurencji z innymi roślinami.
Metody rozmnażania
Rozmnażanie mangrowca indyjskiego odbywa się głównie za pomocą nasion. Nasiona należy najpierw namoczyć w wodzie na 24 godziny, a następnie wysiać w wilgotnym podłożu. Kiełkowanie trwa zwykle kilka tygodni. Możliwe jest również rozmnażanie wegetatywne za pomocą odrostów korzeniowych, ale jest to mniej efektywne. Ze względu na specyficzne wymagania siedliskowe, rozmnażanie i uprawa mangrowca indyjskiego są trudne poza jego naturalnym zasięgiem.
Historia i tradycje
Mangrowiec indyjski od wieków jest wykorzystywany przez lokalne społeczności w regionach, gdzie występuje naturalnie. Drewno było tradycyjnie używane do budowy łodzi, domów i mebli. Owoce spożywano po ugotowaniu lub fermentacji. Kora i liście były wykorzystywane w medycynie ludowej do leczenia różnych dolegliwości, takich jak choroby skóry, biegunka i gorączka. Roślina ta odgrywała również ważną rolę w wierzeniach i rytuałach religijnych.
Kalendarz użycia
Kwiaty pojawiają się od listopada do lutego. Owoce dojrzewają od marca do maja. Najlepszy czas na sadzenie to okres po monsunach, od września do listopada. Cięcie formujące można przeprowadzać w okresie spoczynku, w lutym lub marcu. Zbiór liści do celów paszowych można przeprowadzać przez cały rok, ale najlepiej robić to poza okresem kwitnienia i owocowania.