🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Lewiśnia krótkoszypułkowa jest ceniona głównie jako roślina ozdobna, ale jej młode liście są jadalne w niewielkich ilościach, choć mają lekko kwaśny smak. Można je dodawać do sałatek. W permakulturze wykorzystywana jest jako roślina okrywowa w skalnych ogródkach i na suchych zboczach, stabilizując glebę i zapobiegając erozji. Jej kwiaty przyciągają zapylacze, wspierając bioróżnorodność. Ze względu na swoje wymagania, najlepiej sprawdza się w systemach permakulturowych zorientowanych na minimalną interwencję i wykorzystanie naturalnych warunków.
Opis Permapeople
Lewisia krótkokielichowa (Lewisia brachycalyx) to gatunek rośliny kwitnącej z rodziny skalnicowatych (Montiaceae), znany pod powszechną nazwą lewizia krótkokielichowa. Występuje naturalnie w górach Kalifornii i Oregonu, gdzie rośnie w skalistych siedliskach subalpejskich.
Opis botaniczny
Lewiśnia krótkoszypułkowa (Lewisia brachycalyx) to gatunek rośliny należący do rodziny portulakowatych (Portulacaceae). Pochodzi z zachodnich Stanów Zjednoczonych, głównie z górskich regionów Kalifornii i Oregonu. Jest to roślina wieloletnia, tworząca zwarte kępy liści. Liście są mięsiste, łyżkowate lub okrągłe, o barwie od szarozielonej do purpurowej. Kwiaty są pojedyncze lub zebrane w luźne kwiatostany, dzwonkowate, o barwie różowej, czerwonej, pomarańczowej lub białej. Kwitnie wiosną i wczesnym latem. Preferuje stanowiska słoneczne i gleby dobrze przepuszczalne, kamieniste lub piaszczyste. Jest wrażliwa na nadmierną wilgoć, szczególnie w okresie zimowym.
Uprawa współrzędna
Lewiśnia krótkoszypułkowa dobrze rośnie w towarzystwie innych roślin skalnych, takich jak dzwonki skalne (Campanula), goździki skalne (Dianthus alpinus) i floksy szydlaste (Phlox subulata). Dobrze komponuje się również z sukulentami i innymi roślinami preferującymi suche, słoneczne stanowiska. Należy unikać sadzenia jej w pobliżu roślin wymagających częstego podlewania i żyznej gleby, ponieważ mogą one konkurować z Lewiśnią o wodę i składniki odżywcze.
Metody rozmnażania
Lewiśnię krótkoszypułkową można rozmnażać na kilka sposobów. Najłatwiej rozmnaża się ją przez nasiona, które wysiewa się wczesną wiosną. Nasiona wymagają stratyfikacji (przechłodzenia) przez kilka tygodni. Można również rozmnażać ją przez sadzonki liściowe lub wierzchołkowe, pobierane latem. Sadzonki ukorzeniają się w wilgotnym podłożu. Podział kęp jest możliwy, ale trudniejszy i mniej efektywny. Ważne jest, aby zapewnić młodym roślinom odpowiednią wilgotność i ochronę przed nadmiernym słońcem.
Historia i tradycje
Lewiśnia krótkoszypułkowa została sprowadzona do Europy w XIX wieku. Początkowo uprawiana była głównie w ogrodach botanicznych i przez kolekcjonerów roślin. Z czasem zyskała popularność jako roślina ozdobna, szczególnie w ogrodach skalnych. Rdzenni Amerykanie wykorzystywali niektóre gatunki Lewiśni do celów leczniczych, jednak informacje na temat konkretnych zastosowań Lewiśni krótkoszypułkowej są ograniczone. Obecnie jest ceniona głównie za swoje walory estetyczne i jako roślina do naturalizowania w trudnych warunkach.
Kalendarz użycia
Kwitnienie: kwiecień - czerwiec. Zbiór nasion: lipiec - sierpień. Sadzenie/przesadzanie: wiosna lub wczesna jesień. Podlewanie: umiarkowane, szczególnie w okresie wzrostu i kwitnienia. Unikać podlewania liści. Przygotowanie do zimy: ochrona przed nadmierną wilgocią, np. poprzez przesłonięcie suchymi liśćmi.