🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Lukrecja syberyjska jest ceniona za swoje korzenie, które zawierają glikozydy lukrecji, nadające im słodki smak. Można je używać jako naturalny słodzik w napojach, deserach i lekach. Korzenie mają również właściwości lecznicze, działają wykrztuśne, przeciwzapalne i łagodzą podrażnienia żołądka. W permakulturze lukrecja może być wykorzystywana jako roślina okrywowa, stabilizująca glebę i poprawiająca jej strukturę. Jej głęboki system korzeniowy pomaga w rozbijaniu zbitej gleby i dostarczaniu składników odżywczych z głębszych warstw. Liście mogą być używane jako nawóz zielony.
Opis Permapeople
Lukrecja syberyjska (Glycyrrhiza uralensis) jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny bobowatych (Fabaceae). Znana jest ze swoich właściwości leczniczych i wykorzystywana w tradycyjnej medycynie chińskiej. Korzeń lukrecji syberyjskiej jest bogaty w glicyryzynę, substancję nadającą mu słodki smak i odpowiedzialną za większość jego właściwości farmakologicznych. Roślina ta preferuje stanowiska słoneczne i gleby głębokie, żyzne, o dobrej przepuszczalności. Jest mrozoodporna i może osiągać wysokość do 1 metra. Uprawiana jest głównie w Azji, ale potencjalnie możliwa jest jej aklimatyzacja w klimacie umiarkowanym.
Opis botaniczny
Lukrecja syberyjska (Glycyrrhiza uralensis) to wieloletnia roślina zielna z rodziny bobowatych (Fabaceae). Pochodzi z Azji, w tym z Syberii, Mongolii i Chin. Osiąga wysokość od 30 do 100 cm. Charakteryzuje się długim, palowym korzeniem, który zawiera duże ilości glikozydów lukrecji. Liście są pierzasto złożone, z drobnymi, owalnymi listkami. Kwiaty są motylkowate, zebrane w grona. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Owoce to strąki zawierające kilka nasion. Roślina preferuje stanowiska słoneczne i gleby żyzne, dobrze przepuszczalne.
Uprawa współrzędna
Lukrecja dobrze rośnie w towarzystwie roślin motylkowatych, takich jak groch i fasola, ponieważ wzajemnie się uzupełniają w składnikach odżywczych. Dobrze sprawdza się również w towarzystwie roślin owocowych, takich jak jabłonie i grusze, ponieważ poprawia strukturę gleby i zwiększa dostępność składników odżywczych. Należy unikać sadzenia lukrecji w pobliżu roślin wrażliwych na zasolenie gleby, ponieważ korzenie lukrecji mogą zwiększać zawartość soli w glebie.
Metody rozmnażania
Lukrecja syberyjska rozmnaża się głównie przez sadzonki korzeniowe. Najlepiej pobierać sadzonki z korzeni o grubości ołówka, wiosną lub jesienią. Sadzonki należy posadzić w żyznej glebie i regularnie podlewać. Można również rozmnażać lukrecję przez podział kęp korzeniowych. Nasiona lukrecji kiełkują bardzo wolno i nierównomiernie, dlatego rozmnażanie przez nasiona jest mniej efektywne.
Historia i tradycje
Lukrecja była znana i wykorzystywana od tysięcy lat w medycynie tradycyjnej w Azji, szczególnie w Chinach, gdzie była uważana za "świętą trawę". Używano jej do leczenia różnych dolegliwości, takich jak kaszel, choroby żołądka, wrzody i zapalenia. W Europie lukrecja stała się popularna w średniowieczu, głównie jako słodzik i lek. W wielu kulturach korzeń lukrecji był używany w ceremoniach religijnych i magicznych.
Kalendarz użycia
Zbiór korzeni lukrecji odbywa się zwykle po 3-5 latach wzrostu, jesienią, po opadnięciu liści. Korzenie należy wykopać, oczyścić i wysuszyć. Liście można zbierać w okresie wegetacji i wykorzystywać jako nawóz zielony. Kwitnienie przypada na okres od czerwca do sierpnia. Sadzenie sadzonek korzeniowych najlepiej przeprowadzić wiosną lub jesienią.