🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Fuksja płożąca jest cenną rośliną okrywową w permakulturze. Jej jadalne owoce, przypominające jagody, mogą być wykorzystywane do produkcji dżemów, galaretek i syropów, choć są dość cierpkie. Liście i pędy mogą być używane do przygotowania naparów o działaniu leczniczym, szczególnie w przypadku problemów z układem oddechowym. Roślina przyciąga zapylacze, takie jak kolibry i pszczoły, wspierając bioróżnorodność ogrodu. Może być również wykorzystywana do stabilizacji skarp i zapobiegania erozji gleby.
Opis Permapeople
Fuksja płożąca (Fuchsia procumbens) jest płożącym się krzewem naturalnie występującym na wybrzeżach północnej Nowej Zelandii. Charakteryzuje się drobnymi, zaokrąglonymi liśćmi i małymi, wyprostowanymi kwiatami, po których następuje rozwój jaskrawoczerwonych owoców. Często wykorzystywana jest jako roślina okrywowa lub w koszach wiszących.
Opis botaniczny
Fuksja płożąca (Fuchsia procumbens) to gatunek rośliny należący do rodziny onagrowatych (Onagraceae). Jest to niska, płożąca się krzewinka, osiągająca zwykle wysokość 15-30 cm. Charakteryzuje się elastycznymi, płożącymi się pędami, które łatwo się ukorzeniają. Liście są naprzemianległe, owalne, z ząbkowanymi brzegami. Kwiaty, typowe dla fuksji, są zwisające, dzwonkowate, o intensywnie czerwonej barwie z fioletowymi żyłkami i wystającymi, purpurowymi pylnikami. Owoce to małe, podłużne jagody, początkowo zielone, dojrzewając do ciemnofioletowego koloru.
Uprawa współrzędna
Fuksja płożąca dobrze rośnie w towarzystwie roślin, które zapewniają jej cień i wilgoć, takich jak paprocie, hosty i funkie. Dobrze współgra z roślinami przyciągającymi zapylacze, takimi jak lawenda i rozmaryn. Należy unikać sadzenia jej w pobliżu roślin o silnie konkurencyjnym systemie korzeniowym, które mogą ograniczać jej wzrost. Dobrze sprawdza się jako roślina okrywowa pod drzewami owocowymi, zapewniając im ochronę przed wysychaniem gleby.
Metody rozmnażania
Fuksja płożąca rozmnaża się bardzo łatwo. Najczęściej stosuje się ukorzenianie pędów. Wiosną lub latem pobiera się półzdrewniałe sadzonki o długości około 10-15 cm, usuwa dolne liście i umieszcza w wilgotnym podłożu (np. mieszance torfu i piasku). Sadzonki ukorzeniają się stosunkowo szybko. Można również rozmnażać fuksję płożącą przez podział kęp korzeniowych na wiosnę. Nasiona fuksji płożącej są rzadko wykorzystywane do rozmnażania, ponieważ kiełkowanie jest niskie i rośliny wyhodowane z nasion mogą nie zachowywać cech macierzystych.
Historia i tradycje
Fuksja płożąca pochodzi z Nowej Zelandii i Australii. Ma długą historię wykorzystania przez Maorysów, którzy używali jej owoców i liści w celach leczniczych. Owoce spożywano, choć ze względu na ich cierpkość często mieszano je z innymi składnikami. Liście stosowano do leczenia ran i infekcji skórnych. W Europie i Ameryce Północnej fuksja płożąca zyskała popularność jako roślina ozdobna, a jej potencjał jako roślina jadalna i lecznicza jest coraz bardziej doceniany w permakulturze.
Kalendarz użycia
Kwiaty fuksji płożącej pojawiają się od późnej wiosny do wczesnej jesieni (maj-wrzesień). Owoce dojrzewają od późnego lata do jesieni (sierpień-październik). Najlepszy czas na sadzenie i przesadzanie to wiosna (kwiecień-maj) lub wczesna jesień (wrzesień-październik). Przycinanie można wykonywać po kwitnieniu, aby pobudzić krzewienie się rośliny i poprawić jej wygląd. Zbiór liści do celów leczniczych można przeprowadzać przez cały sezon wegetacyjny.