
🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Wierzbownica sercowata jest cenną rośliną okrywową w permakulturze. Może być używana jako zielony nawóz, poprawiając strukturę gleby i dostarczając składników odżywczych. Młode liście i pędy można spożywać na surowo lub gotowane, choć smak jest dość specyficzny. Roślina ma właściwości lecznicze – tradycyjnie stosowano ją w leczeniu ran i owrzodzeń. Jest również atrakcyjna dla zapylaczy.
Opis Permapeople
Rozłożysty, jednoroczny chwast, często występujący na siedliskach zaburzonych.
Opis botaniczny
Wierzbownica sercowata (Drymaria cordata) to roślina zielna z rodziny goździkowatych (Caryophyllaceae). Występuje w Europie, Azji i Afryce Północnej. Jest to roślina jednoroczna, dorastająca do 10-30 cm wysokości. Łodyga jest naga, rozgałęziona. Liście są naprzemianległe, sercowate lub jajowate, o długości 1-3 cm. Kwiaty są drobne, białe, zebrane w luźne pęczki. Kwitnie od maja do września. Owoc to torebka zawierająca drobne nasiona.
Uprawa współrzędna
Wierzbownica sercowata dobrze rośnie w towarzystwie roślin kapustnych (brokuły, kalafior, kapusta), pomidorów i ogórków. Pomaga odstraszać szkodniki i poprawia wzrost tych roślin. Nie należy sadzić jej w pobliżu roślin z rodziny marchewkowatych (marchew, pietruszka), ponieważ mogą konkurować o składniki odżywcze. Dobrze współgra z ziołami takimi jak bazylia i tymianek.
Metody rozmnażania
Wierzbownica sercowata rozmnaża się łatwo przez samodosiew. Nasiona same rozsiewają się po ogrodzie. Można również wysiewać nasiona wczesną wiosną lub jesienią. Roślina dobrze regeneruje się po cięciu, co pozwala na jej rozmnażanie przez sadzonki pędowe. Podział kęp korzeniowych również jest możliwy, choć mniej popularny.
Historia i tradycje
Wierzbownica sercowata była znana i wykorzystywana od dawna w medycynie ludowej. Stosowano ją w leczeniu ran, owrzodzeń, a także jako środek moczopędny i przeciwzapalny. W niektórych regionach uważano ją za roślinę magiczną, chroniącą przed złymi mocami. W średniowieczu używano jej do leczenia chorób skóry.
Kalendarz użycia
Kwitnienie: maj - wrzesień. Zbiór liści i pędów: wiosna - jesień (młode liście są najbardziej smaczne). Wysiew nasion: wczesna wiosna lub jesień. Cięcie: w razie potrzeby, aby utrzymać zwarty pokrój. Zbiór nasion: późnym latem lub jesienią.