Begonia wielkokwiatowa, Begonia Evansa, Begonia bulwiasta
Begonia grandis evansiana
🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Begonia grandis evansiana jest ceniona głównie za swoje dekoracyjne liście i kwiaty, które mogą być wykorzystywane w projektach permakulturowych jako element estetyczny. Może być uprawiana jako roślina okrywowa w zacienionych miejscach, pomagając w utrzymaniu wilgoci w glebie i ograniczając wzrost chwastów. Nie posiada bezpośrednich zastosowań spożywczych ani leczniczych, ale jej obecność w ogrodzie sprzyja bioróżnorodności, przyciągając owady zapylające. Można ją również wykorzystać w kompozycjach z innymi roślinami cienia, tworząc warstwowe nasadzenia.
Opis Permapeople
Begonia wieloletnia, odmiana odporna na niskie temperatury, charakteryzująca się różowymi kwiatami.
Opis botaniczny
Begonia grandis evansiana to bylina z rodziny begoniowatych (Begoniaceae). Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, a konkretnie z Indonezji i Malezji. Charakteryzuje się bulwiastym systemem korzeniowym, z którego wyrastają wzniesione pędy. Liście są duże, sercowato-jajowate, o ciemnozielonej barwie z wyraźnymi, czerwono-brązowymi żyłkami. Kwiaty są liczne, różowe lub czerwone, zebrane w luźne kwiatostany. Roślina osiąga wysokość od 30 do 60 cm. Preferuje stanowiska zacienione lub półcieniste, wilgotne i przepuszczalne gleby.
Uprawa współrzędna
Begonia grandis evansiana dobrze rośnie w towarzystwie innych roślin cienia, takich jak paprocie, hosty, funkie, a także rośliny cebulowe wiosenne, które wykorzystują przestrzeń przed rozwojem begonii. Należy unikać sadzenia jej w pobliżu roślin preferujących pełne słońce, ponieważ begonia może na to źle reagować. Dobrze sprawdza się w towarzystwie roślin o podobnych wymaganiach glebowych i wilgotnościowych, takich jak astilbe i żurawki.
Metody rozmnażania
Begonia grandis evansiana rozmnaża się głównie przez podział bulw. Bulwy wykopuje się jesienią lub wczesną wiosną, a następnie dzieli na mniejsze fragmenty, z których każdy powinien posiadać co najmniej jeden pąk. Fragmenty bulw sadzi się w doniczkach lub bezpośrednio do gruntu, w wilgotnej i przepuszczalnej glebie. Można również rozmnażać begonię przez sadzonki liściowe, ale ta metoda jest mniej efektywna. Sadzonki ukorzenia się w wilgotnym piasku lub perlicie.
Historia i tradycje
Begonie zostały po raz pierwszy sprowadzone do Europy w XVIII wieku przez francuskiego misjonarza, Pierre'a d'Incarville'a. Begonia grandis evansiana, jako odmiana Begonii wielkokwiatowej, zyskała popularność w ogrodnictwie ze względu na swoje atrakcyjne kwiaty i łatwość uprawy. W tradycyjnej medycynie ludowej w Azji Południowo-Wschodniej niektóre gatunki begonii były wykorzystywane do leczenia ran i infekcji skórnych, jednak Begonia grandis evansiana nie posiada udokumentowanych tradycyjnych zastosowań leczniczych.
Kalendarz użycia
Najlepszy czas na sadzenie begonii grandis evansiana to wiosna, po ustąpieniu przymrozków. Kwitnie od lata do jesieni (lipiec-październik). Liście zachowują dekoracyjny wygląd przez cały sezon wegetacyjny. Bulwy wykopuje się jesienią, przed pierwszymi przymrozkami, aby zabezpieczyć je na zimę. W okresie spoczynku przechowuje się je w chłodnym i suchym miejscu. Przygotowanie do uprawy: marzec-kwiecień (podział bulw), sadzenie: maj-czerwiec, kwitnienie: lipiec-październik, wykopywanie bulw: październik-listopad.