Czosnek szczypiorowy, szczypiorek babingtona
Allium ampeloprasum babingtonii
🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Opis Permapeople
Allium ampeloprasum w. babingtonii, znany również jako szczypiorek Babingtona, jest wieloletnią rośliną cebulową. Stanowi odmianę czosnku niedźwiedziego (lub pora) dziko występującą w Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Opis botaniczny
Allium ampeloprasum babingtonii, znany jako szczypiorek babingtona, to wieloletnia roślina cebulowa z rodziny czosnkowatych (Alliaceae). Pochodzi z południowej Europy i Azji Zachodniej. Charakteryzuje się długimi, wąskimi, ciemnozielonymi liśćmi wyrastającymi bezpośrednio z cebuli. Cebula jest mniejsza niż w przypadku zwykłego szczypiorku. Roślina osiąga wysokość do 30-50 cm. Kwitnie w czerwcu i lipcu, wytwarzając kuliste kwiatostany o różowo-fioletowych kwiatach. Jest mrozoodporna i łatwa w uprawie.
Uprawa współrzędna
Szczypiorek babingtona dobrze rośnie w towarzystwie wielu roślin warzywnych i owocowych. Odstrasza szkodniki, takie jak mszyce i nicienie, chroniąc pomidory, ogórki, marchew i truskawki. Dobrze współgra z różami, poprawiając ich wzrost i kwitnienie. Należy unikać sadzenia go w pobliżu fasoli i grochu, ponieważ może hamować ich wzrost.
Metody rozmnażania
Szczypiorek babingtona można rozmnażać na kilka sposobów. Najłatwiejsza jest podział kęp cebul podczas przesadzania, najlepiej jesienią lub wczesną wiosną. Można również rozmnażać go z nasion, które wysiewa się wczesną wiosną do skrzynek lub bezpośrednio do gruntu. Rozmnażanie wegetatywne (podział cebul) zapewnia szybsze uzyskanie roślin kwitnących i plonujących.
Historia i tradycje
Szczypiorek babingtona był znany i wykorzystywany od wieków w regionach swojego naturalnego występowania. Tradycyjnie stosowany był w kuchni ludowej jako przyprawa i dodatek do potraw. W medycynie ludowej ceniono go za właściwości lecznicze, szczególnie w leczeniu przeziębień i infekcji. Uważano go również za roślinę przynoszącą szczęście i chroniącą przed złymi duchami.
Kalendarz użycia
Zbiór liści można rozpocząć wczesną wiosną, gdy roślina wypuszcza pierwsze pędy. Liście można zbierać przez cały sezon wegetacyjny, obcinając je przy samej podstawie. Cebule można wykopywać jesienią, po zakończeniu wegetacji. Wysiew nasion: wczesna wiosna (luty-marzec). Podział kęp: jesień lub wczesna wiosna (wrzesień-kwiecień). Kwitnienie: czerwiec-lipiec.