🌿 Morfologia
🌞 Warunki uprawy
🌍 Pochodzenie i rodzina
🌾 Zastosowania
Uwaga: Pomimo staranności w przygotowaniu tej karty, przed jakimkolwiek użyciem lub spożyciem rośliny należy skonsultować różne źródła. W razie wątpliwości skonsultuj się z wykwalifikowanym specjalistą
Zastosowania w permakulturze
Ślaz dziki ma wiele zastosowań w permakulturze. Jego włókna można wykorzystać do produkcji materiałów podobnych do lnu, a młode liście i pędy są jadalne (po ugotowaniu). Roślina jest doskonałym pułapkiem na owady zapylające, przyciągając pszczoły i motyle. Może być również używana jako zielony nawóz, wzbogacając glebę w materię organiczną. Dodatkowo, ślaz dziki ma właściwości lecznicze – wywar z korzeni i liści stosowany jest w leczeniu stanów zapalnych i problemów z układem oddechowym. Jest to roślina miododajna i wartościowa dla dzikiej fauny.
Opis Permapeople
Abutilon theophrasti, znany również jako ślazowatec theophrastii lub aksamitka, jest rośliną jednoroczną należącą do rodziny ślazowatych (Malvaceae). Uważany jest za chwast na wielu obszarach rolniczych.
Opis botaniczny
Abutilon theophrasti, znany jako ślaz dziki, to jednoroczna roślina zielna z rodziny ślazowatych (Malvaceae). Osiąga wysokość od 30 do 150 cm. Charakteryzuje się łodygą pokrytą miękkimi włoskami, liśćmi sercowatymi, ząbkowanymi brzegami i kwiatami o średnicy 2-3 cm, zwykle żółtymi, ale mogą być również pomarańczowe lub czerwonawe. Kwiaty ślazu dzikiego są zebrane w pachy liściowe. Owocem jest torebka zawierająca liczne nasiona. Roślina występuje naturalnie w Afryce, Azji i Australii, ale została zawleczona na inne kontynenty, w tym do Europy i Ameryki Północnej, gdzie często występuje jako chwast polny.
Uprawa współrzędna
Ślaz dziki dobrze rośnie w towarzystwie roślin motylkowatych, takich jak fasola i groch, ponieważ pomaga w ich zapylaniu. Dobrze współgra również z roślinami z rodziny kapustnych, chroniąc je przed niektórymi szkodnikami. Należy unikać sadzenia ślazu dzikiego w pobliżu roślin wymagających dużo słońca, ponieważ może je zagłuszać. Ślaz dziki może również konkurować z roślinami o podobne wymagania glebowe, dlatego warto zapewnić mu odpowiednią przestrzeń.
Metody rozmnażania
Ślaz dziki rozmnaża się głównie przez nasiona. Nasiona można wysiewać bezpośrednio do gruntu wiosną, po ustąpieniu przymrozków, lub wysiewać wczesną wiosną w pomieszczeniach, a następnie przesadzać sadzonki do ogrodu. Roślina łatwo się wysiewa i szybko rośnie. Można również próbować rozmnażanie przez sadzonki pędowe, ale jest to mniej efektywne niż siew nasion. Nasiona ślazu dzikiego zachowują zdolność kiełkowania przez kilka lat, jeśli są przechowywane w suchym i chłodnym miejscu.
Historia i tradycje
Ślaz dziki był znany i wykorzystywany od wieków w medycynie ludowej w wielu kulturach. W tradycyjnej medycynie chińskiej i indyjskiej stosowano go w leczeniu kaszlu, przeziębienia, biegunki i problemów skórnych. W Afryce włókna z łodyg ślazu dzikiego wykorzystywano do produkcji lin, tkanin i koszy. W Europie roślina była znana jako środek łagodzący podrażnienia skóry i w leczeniu chorób układu oddechowego. Obecnie, choć mniej popularny, ślaz dziki nadal znajduje zastosowanie w ziołolecznictwie.
Kalendarz użycia
Kwiaty ślazu dzikiego pojawiają się od czerwca do września. Liście i młode pędy można zbierać od maja do sierpnia, najlepiej przed kwitnieniem, gdy są najbardziej miękkie i delikatne. Nasiona dojrzewają od sierpnia do października. Korzenie można zbierać jesienią, po zakończeniu wzrostu rośliny. Ślaz dziki jest rośliną jednoroczną, więc należy co roku wysiewać nowe nasiona. Najlepszy czas na siew nasion to wiosna (kwiecień-maj).